Faith No More
W 1981 roku muzycy z San Francisco, Mike 'Puffy' Bordin, Billy Gould, Mike Morris oraz Wade Worthington, utworzyli zespół i nazwali go Faith No Man. Rok później, kiedy klawiszowiec Roddy Bottum zastąpił Worthingtona, a Mike "The Man" Morris został wyrzucony, członkowie grupy zaczęli nazywać siebie Faith No More.
Po ustawicznych zmianach wśród wokalistów w 1984 roku do zespołu dołączył Chuck Mosley. W tym samym roku odszedł gitarzysta Mark Bowen, którego zastąpił Jim Martin. Pierwszy longplay pod szyldem Faith No More "We Care A Lot" muzycy wydali w 1985 (Mordam Records).
W tym samym roku muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią Slash Records, a dwa lata później został wydany ich drugi album - "Introduce Yourself".
Mimo świetnych recenzji po zakończeniu europejskiego tournee zespół postanowił zwolnić Mosleya, co uzasadniono częstym nadużywaniem przez niego alkoholu, ograniczonymi możliwościami wokalnymi oraz kłótniami z kolegami z grupy.
Zastępcą, zasugerowanym przez Martina został Mike Patton, ówczesny lider Mr. Bungle - kalifornijskiej kapeli z Eureki. Patton został zatrudniony w styczniu 1989 roku. W ciągu dwóch tygodni napisał teksty piosenek do nowego albumu, nad którym Faith No More właśnie pracowało. Płyta zatytułowana "The Real Thing" została wydana sześć miesięcy później.
Album zdobył sobie przychylność krytyków, a zespół przez krótki okres koncertował u boku Metalliki, grając przed olbrzymimi widowniami.
Jednak dopiero, gdy utwór "Epic" został wydany w styczniu 1990 roku jako singiel, popularność Faith No More wzrosła. Trzeba przyznać, że stało się tak w dużej mierze dzięki promocji teledysku przez MTV.
Zespół otrzymał nominację do Grammy za najlepszy Heavymetalowo/Hardrockowy występ. Pod koniec roku album "The Real Thing" zdobył platynę w USA.
W 1991 roku Faith No More wydało w Wielkiej Brytanii kolejny album poprzedzony imponującym sukcesem "The Real Thing", a było to nagranie z koncertu, jaki zespół dał w tym kraju. Na płycie, zatytułowanej "Live At Brixton Academy", znalazły się także dwie wcześniej nigdzie niepublikowane kompozycje. Kaseta wideo z tego samego koncertu została wydana w innych krajach. Jedyne w swoim rodzaju brzmienie zespołu i obłędne zachowania Pattona na scenie zafascynowały fanów wszystkich rodzajów muzyki.
Przy czwartym albumie Faith No More pt. "Angel Dust" Patton miał więcej czasu na komponowanie jako "w pełni uznany" członek zespołu. W tym samym czasie wzrosło niezadowolenie Martina, który nie akceptował kierunku, który wytyczyła sobie grupa i często nie pokazywał się na zaplanowanych próbach. Dlatego też Gould był czasem zmuszony do odegrania partii gitarowych. Ostatecznie Jim nie miał zbyt dużego wkładu w tworzenie "Angel Dust". W lecie 1992 roku, po opublikowaniu albumu, pierwszy jego singiel był regularnie grany przez stacje radiowe i MTV. Po nim nastąpiły kolejne teledyski m.in. do pochodzącego z b-side "Easy".
W tym okresie zespół brał udział w największej trasie koncertowej roku, otwierając koncerty dla takich gigantów rocka jak Metallica i Guns N' Roses. Po tym tournee, podczas którego muzycy spotkali się z ciepłą reakcją ze strony fanów owych zespołów, Faith No More rozpoczęło własną trasę po Europie i Stanach Zjednoczonych, grając jako gwiazda przed mniejszą publicznością.
Gdy tylko zakończyła się trasa koncertowa promująca album, zespół zgodnie stwierdził, że Jim Martin wstrzymywał rozwój zespołu swoim brakiem entuzjazmu dla kierunku, w jakim grupa skierowała swoją muzykę. W listopadzie 1993 roku został zwolniony.
W 1995 roku do nagrania płyty "King For A Day, Fool For A Lifetime" muzycy zatrudnili gitarzystę Mr Bungle Trey'a Spruance'a. Jednak zaraz po nagraniu płyty Trey Spruance opuścił zespół, jeszcze zanim rozpoczęło się tournee. Dean Menta, były technik Faith No More i gitarzysta w zespole DUH, został przyjęty w zastępstwie Spruance'a.
Pomimo że "King For A Day, Fool For A Lifetime" znalazło się w Australii na pierwszych miejscach list przebojów i przyniosło takie hity jak "Evidence", album został ledwo dostrzeżony w Stanach Zjednoczonych. Mniej niż entuzjastyczna reakcja na koncerty w Wielkiej Brytanii skłoniła zespół do odwołania drugiej części europejskiej trasy promującej album. Sam zespół jednak był zadowolony z biegu wydarzeń i twierdził, że jest to doskonała okazja, aby wrócić do studia nagraniowego i zacząć pracę nad następnym albumem.
W ciągu następnych dwóch lat, gdy poszczególni członkowie Faith No More spędzali coraz więcej czasu ze swymi zespołami, coraz intensywniej szerzyły się pogłoski o rozpadzie grupy. Perkusista Mike Bordin grał koncerty z Ozzym Osbourne'em, Mike Patton koncertował z Mr. Bungle, promując ich nową płytę i także nagrał dwa solowe albumy, a Roddy Bottum odniósł sukces ze swoim zespołem Imperial Teen.
Po raz kolejny muzycy musieli znaleźć nowego gitarzystę, twierdząc, iż Dean nie spełnia ich oczekiwań jako muzyk studyjny i współautor utworów. Do grupy dołączył Jon Hudson - przyjaciela Goulda i byłego członka grupy Systems Collapse. Szósty studyjny album zespołu - "Album Of The year" - został wydany w czerwcu 1997 roku wraz z singlami i teledyskami do "Ashes To Ashes", "Last Cup Of Sorrow" i elektronicznie brzmiącego "Stripsearch". Album promowała trasa koncertowa po Ameryce, Europie i Australii, która okazała się sukcesem.
Na początku 1998 roku pogłoski o rozpadzie zespołu zaczęły rozchodzić się jeszcze intensywniej niż zazwyczaj. Spekulowano, że było to spowodowane długotrwałym złym wpływem na zespół przez indywidualne projekty członków grupy. Przez to także malało ich zainteresowanie w Faith No More. 19 kwietnia 1998 roku Bill Gould rozpoczął rozpowszechnianie poniższego oświadczenia przez e-mail i fax o rozpadzie zespołu.
Faith No More zagrało swój ostatni koncert 7 kwietnia w Lizbonie.
W lutym 2009 Faith No More oficjalnie ogłosiło swój powrót na scenę, zapowiadając trasę koncertową po Europie. Zespół nie wykluczał, że ponowna współpraca zaowocuje czymś więcej niż seria koncertów. Plany powrotu Faith No More ograniczyły się jednak ostatecznie do zagrania rocznej trasy koncertowej, plany nagrywania nowego albumu cały czas dementował Mike Patton, gościli w Polsce podczas Heineken Opener Festival 2009. 5 Grudnia 2010 roku grupa zagrała ostatni koncert rocznej trasy. Jak na razie oficjalnie nie potwierdzono czy to ostateczny koniec reaktywacji i czy grupa ostatecznie zakończyła działalność, czy mają jakiekolwiek plany na przyszłość.
Ostatni znany skład:
Mike Patton (Mike Patton, Fantomas, Tomahawk, ex-Mr. Bungle i milion innych projektów) - wokale (1988-1998-, 2009-)
Jon Hudson - gitara (1996-1998 2009-)
Billy Gould (ex-Brujeria) - bas (1981-1998, 2009-)
Mike Bordin (ex-Ozzy Osbourne, Jerry Cantrell) - perkusja (1981-1998 2009-)
Roddy Bottum (Imperial Teen) - klawisze (1981-1998 2009-)
Ważniejsza dyskografia (płyty studyjne zaznaczone pogrubiona czcionka):
We Care a Lot (maj 1985)
Introduce Yourself (23.04.1987)
The Real Thing (20.06.1989)
You Fat Bastards: Live at the Brixton Academy (VHS; 21.08.1990)
Live at the Brixton Academy (live; 4.02.1991)
Angel Dust (8.06.1992)
Songs to Make Love to.. (EP; 1993)
Video Croissant (VHS; 2.02.1993)
King for a Day, Fool for a Lifetime (28.03.1995)
Album of the Year (3.06.1997)
Who Cares a Lot? (best-of; 8.12.1998)
User-contributed text is available under the Creative Commons By-SA License and may also be available under the GNU FDL.
Utwory tego wykonawcy
Brak reklam w których wykorzystano utwory tego wykonacy.