Jimmy Eat World

Jimmy Eat World Jimmy Eat World jest amerykańskim zespołem grającym rock alternatywny. Powstał w 1993 roku w Mesie. Wokalista i gitarzysta Jim Adkins oraz perkusista Zach Lind, którzy byli przyjaciółmi od przedszkola, dołączyli do działającego już gitarzysty Toma Lintona i basisty Mitcha Portera, aby spróbować swoich sił w zespole. W początkowych latach działania zespół naśladował styl ich punk-rockowych wpływów, w końcu nagrywając i wydając 3 single oraz album w lokalnej wytwórni Wooden Blue Records.

Członkowie zespołu

* Jim Adkins - wokal prowadzący, gitara
* Tom Linton - gitara, wokal
* Rick Burch - bass
* Zach Lind - perkusja

Byli członkowie

* Mitch Porter - bass

W końcu zachęcani przez zespoły jak Fugazi i Sunny Day Real Estate, zespół zaczął eksperymentować z podgatunkiem hardcore punk - emocore. Kiedy zespół zaczął pisać piosenki i jeździć w trasę jako zespół indie zdziwili się, że znaleźli tyle zespołów myślących podobnie jak oni, jak Christie Front Drive, Sense Field, i Seven Storey Mountain,pracujących nad podobnymi albumami. Zazwyczaj podobne brzmienia pochodziły z lokalnych scen jak eksplozja grunge w Seattle, ale z emocorem ta muzyka rozszerzyła się na cały kraj.

W czasie gdy zespoły kontynuowały trasy koncertowe, zaczęli przywiązaywać niewielką uwagę do sceny indie underground. W 1995 roku prezes wytwórni (i twórca Nirvany A&R) Gary Gersh podpisał z zespołem umowę jako Capitol Records. W tym samym czasie drogi Mitcha Portera i zespołu się rozeszły, i został zastąpiony przez przyjaciela Lintona Ricka Burcha. Po krótkim rozpoznaniu z producentem, zespół połączył siły z perkusistą Drive Like Jehu, Markiem Trombino, aby nagrać swój debiutancki album Static Prevails. Static Prevails blisko oddaje to, co istniało w tym czasie w kręgach emo-core, balansuje pomiędzy krzykami inspirowanymi punkiem i cichymi, introspektywnymi momentami.

Zamiast pchnąć zespół w machinę promocyjną przez znaną wytwórnię, Gersh wolał bardziej bardziej subtelne zbliżanie się zespołu do rozwinięcia się w indie underground. W następnych latach zespół miał pozwolenie na wydanie singli w niezależnych wytwórniach, łącznie z spitem 7" z Christie Front Drive, Jejune, Sense Field i Mineral. Podczas gdy wiele zespołów pod znanymi wytwórniami było bojkotowane ze sceny underground jako "wyprzedani", Jimmy Eat World znaleźli się w unikalnej pozycji, w której mieli wsparcie od wytwórni podczas bycia przyjętymi w społeczność indie.

W 1998 zespół wszedł do studia (ponownie z Markiem Trombino) aby nagrać kolejny album, zatytułowany Clarity. Jednakże w tym samym czasie Gersh został wyrzucony z Capitol Records. Zespół dostarczył pełny album wytwórni w połowie roku, ale nie zostali tam popularni, ponieważ wytwórnia odkładała wydanie albumu na później, aby skoncentrować pracę nad pardziej popularnymi artystami. Jako drogę do promocji tego, co nagrali, zespół negocjował z Capitol aby wydać EP pod plakietką indie Fueled by Ramen, (prowadzonej przez kumpla z wytwórni Less Than Jake), zawierające dwie piosenki z Clarity i trzy b-sidy. Zespół wysłał wydanie do kilku alternatywnych stacji radiowych (włączając KRQQ) w Los Angeles, mając nadzieję, że umieszczą kiedyś piosenki w radio. Ku ich zdziwieniu, kilka stacji dodało prowadzący singiel "Lucky Denver Mint" do regularnej rotacji. Capitol zareagował na to, dodając pełny album do wydania na luty 1999.
W kolejnej trasie dla Clarity zespół grał na coraz większych i większych placach. Podczas gdy kilka tygodni wcześniej grali dla pięćdziesięciu do stu osób, teraz grali na miejscach 500- i 1000- osobowych, włączając w to zapchane domy w Bostonie (gdzie byli nadawani na lokalnej stacji radiowej WBCN), i na festiwalu South by Southwest w Austin, w stanie Texas. W rezultacie zespół zaczął otrzymywać dużo większą uwagę w wytwórni, która wydała teledysk do "Lucky Denver Mint". Piosenka znalazła się również na soundtracku do filmu "Ten pierwszy raz", ale w końcowym wydaniu filmu została zastąpiona wersją demo piosenki "Seventeen" z albumu Static Prevails. Jednakże, entuzjazm wytwórni był krótki. Plany wydania singla "Blister" zostały zaniechane, a zespół został wyrzucony z wytwórni pod koniec roku.

Będąc dobrze obeznanym w zespołach indie i mając szerokie wsparcie tego środowiska, Jimmy Eat World potraktowali wyrzucenie z wytwórni jako nowe horyzonty. Zespół skompilował większość ze swoich niezależnie wydanych singli na CD, nazwane po prostu Singles, które zostało wydane w Big Wheel Recreation, zajmującej się kręgami indie. Rozrastający się krąg fanów zespołu rzucił się na wydanie, dając zarobić zespołowi tyle, aby zafundowali wydanie ich następnego albumu. Odtąd zespół miał pełną wolność aby wydawać albumy jakie chcieli, bez wpływów z zewnątrz.

Pracując trzeci raz z Trombino zespół nagrał album Bleed American. Przyjmując wpływy nowego kierownictwa Gersha, GAS Entertainment, zespół zaczął szukać nowej wytwórni, w końcu podpisując kontrakt z DreamWorks. Pełny album został wydany w lipcu 2001 z tytułowym utworem jako singlem prowadzącym. (Po wydarzeniach z 11 września 2001 roku zespół zdecydował się na ponowne wydanie albumu jako Jimmy Eat World w obawie, że tytuł Bleed American (Krwawiący Amerykanin) może zostać źle zinterpretowany).

Z wydaniem Bleed American i kolejnym sukcesem drugiego singla "The Middle", zespół znalazł sie w centrum niedawno powstałej muzyki emo. Przez większość lat 90 "emo" było ruchem undergroundowym, który prawie zupełnie wykluczał duże wytwórnie i kontrolę głównych nurtów. Prawie każdy zespół emo późnych lat 90 na umowie z dużą wytwórnią rozpadł się przed wydaniem albumu. Ale podczas gdy Clarity było fundamentalnym albumem emo, Bleed American było krokiem wstecz od tego brzmienia, stąpającym bliżej ku głównemu nurtowi rocka. Podczas gdy piosenki jak utwór tytułowy były bez żadnych wątpliwości stworzone pod wpływem emo, inne jak "A Praise Chorus", "The Middle", i "The Authority Song" absolutnie nie były. Jednakże, odkąd media doczepiają do wszystkiego etykietkę emo, Jimmy Eat World są w dalszym ciągu opisywani jako zespół "emo", w znaczeniu "emo", które zaczęło opisywać coś kompletnie innego i bardziej przypominającego rock, niż to, co istniało w latach 90. Znane wytwórnie zaczynają podpisywać kontakty i wydawać muzykę opisywaną jako ta "nowa" wersja emo.

Po długiej trasie koncertowej promującej Bleed American. zespół przegrupował się, aby pracować nad kolejnym albumem na początku roku 2004. Ponownie zespół połączył się z Trombino, ale współpraca była krótkotrwała. Zespół postanowił rozejść się z Trombino, a w zamian za niego wziąć producenta Gila Nortona, dobrze znanego ze swojej pracy z Pixies i Foo Fighters. Futures zostało wydane w październiku 2004, z czołowym singlem "Pain",który natychmiast zdobył sukces w alternatywnych stacjach radiowych. (W tym czasie Dreamwork zostało nabyte przez o wiele większe Interscope Records.)

Kolejne miesiące ukazały wydanie "Work" jako singla. Podróżując w US samemu i z Taking Back Sunday zespół podpisał umowę na trasę koncertową z Green Day w lecie i jesieni 2005. We wrześniu 2005 zespół wydał EP Stay on My Side Tonight, zawierające przerobione wersje demów nagranych z Markiem Trombino, które nie zostały użyte na albumie.

Po swojej trasie z Green Day, Jimmy Eat World wrócili do domu i zaczęli pracę nad materiałem na szósty album. Był on produkowany przez Butcha Viga (pracował z Nirvaną, The Smashing Pumpkins i Sonic Youth). Niektóre piosenki na albumie zatytułowanym Chase This Light to "Carry You", "Big Casino", oraz utwór tytułowy. "Carry You" został stworzony jako utwór Jima Adkinsa do projektu Go Big Casino. (Kilka piosenek z Go Big Casino ostatecznie pojawiło się na albumach Jimmy Eat World, m.in. "Hear You Me", "My Sundown", i "12.23.95".)

Na stronie internetowej Jimmy Eat World, Jom napisał, że "Chase This Light" zostanie wydane 16 października 2007
Jedną z ich piosenek wykorzystano w filmie A cinderlla story.

User-contributed text is available under the Creative Commons By-SA License and may also be available under the GNU FDL.

Utwory tego wykonawcy

Brak reklam w których wykorzystano utwory tego wykonacy.